لوله‌هاي تِراشه در پزشكي كاملا شناخته شدهاند و به طور گسترده براي پمپاژ ريه بيماران، بخصوص در طول دوره بيهوشي استفاده مي‌شوند. اين ابزار مجهز به بالشتك‌هاي هوايي است كه بواسطه آن سطح تماس آن با بافت افزايش مييابد. حال چگونه فشار مناسب را در بالشتك هوا حفظ كنيم. بالشتك هوا با هواي معمولي (حدود 78٪ نيتروژن و 20٪ اكسيژن) پر شده است و از آنجا كه نايتروساكسايد در مقايسه با نيتروژن حدود 60٪ تا 70٪ توانايي نفوذ بالاتري در يك غشاء نيمهتراوا دارد، نسبت بالايي از نايتروساكسايد در بالشتك‌هاي هواي مورد استفاده يافت شده است. اين اتفاق منجر به افزايش فشار گاز درون بالشتك هوا شده و در نتيجه فشار آن به ديوارههاي ناي افزايش مييابد. در بسياري از موارد، چيزي كه شديدا به آن نياز داريم يه درزبندي كامل بين فضاي اطراف لوله تراشه و جداره ناي است. به اين صورت، مواد و گازها تنها قادر خواهند بود از طريق عبور از لوله تراشه يا ديگر ابزارهاي پزشكي وارد يا خارج شوند. براي آب‌بندي اين نوع از لوله‌هاي تراشه، بالشتك هواي قابل ارتجاعي كه به لوله متصل است، علاوه بر اين، كيفيت مهر و موم بالشتك هوا در برابر گذرگاه تراشه ممكن است در طول مدت زمان لوله‌گذاري بيمار تغيير نمايد، براي مثال، به هنگام سرفه كردن بيمار. علاوه بر اين، هنگامي كه لوله تراشه در حين تغيير محل بيمار يا ساير پروسههاي پزشكي، تكان بخورد و جابجا شود، اين نيروي جنبشي ممكن است به سمت بالشتك هوا در درون ناي رانده شده و شكافي بين بالشتك هوا و ديواره ناي ايحاد كند. بر اين اساس، بسيار مطلوب خواهد بود كه نظارتي بر فشار داخل بالشتك هوا داشته باشيم تا در هنگام بادشدگي نامناسب آن، تصحيحات لازم به عمل آيد. اختراع حاضر به سيستمي اختصاص دارد كه در هنگام اتصال به بالشتك لوله تراشه فشار داخل بالشتك را اندازهگيري كرده و در صورتي كه اين فشار در رنج نرمال تعريف شده قرارنداشته باشد، با امكاناتي كه دارد هوا را از بالشتك وارد يا خارج مينمايد تا در فشار رنج استاندارد قرارگيرد.